Meestal schrijven we over leuke baby, peuter of kleuter hebbedingetjes, waar deze site mee vol staat. Maar kleine kinderen worden groter en dan… dan worden het ineens pubers, of pré-pubers geen idee. Waar je je eerst druk maakte of ze hun tanden wel poetsen en ze een schone onderbroek aan hebben, krijg je nu appjes uit hun bed met een link naar bijvoorbeeld Jeroen Beekman dat ze die of die jas graag wil hebben. Omdat mijn kinderen niet meer naar mij luisteren, gebruik ik deze blog om mijn verhaal te doen. Hierbij mijn vijf grootste verbazingen over pubers.

N°1

Slaap kindje slaap

Waar je vroeger wel kon huilen als je naar de klok keek als je kinderen wakker werden en je ze in je hoofd smeekte of ze zich alsjeblieft nog even konden omdraaien, is het nu compleet de omgedraaide wereld. Ze liggen tot zeker elf uur te slapen en als ze dan bij Gods gratie een keer wakker worden, liggen ze daarna nog uren in hun bed met hun mobiele telefoon. En haal het niet in je hoofd te vragen of ze uit bed komen… dan moet je het de hele dag bezuren.

N°2

Het leven is een modeshow

Herinner je je nog de tijd dat je als moeder blij werd als je dreumes of peuter die leuke kleren aan wilde trekken die jij had gekocht voor de hoofdprijs en ze een dagje niet in die plastic jurk van Elsa wilde rond lopen? Mooi, want het blijft bij die mooie herinnering. Als puber loopt mijn dochter iedere dag erbij alsof ze zo de catwalk op moet. Mijn mooie schoenen die ik mezelf cadeau had gedaan van Jeroen Beekman zijn inmiddels afgetrapt door dochterlief en zelf loop ik maar weer op die gympies waar ik al jaren op loop. Pubers, ze zijn van iedere modetrend op de hoogte en zouden het liefst niks anders doen dan shoppen.

.

N°3

ALLES KWIJT

Niet alleen mijn kleren en schoenen worden ‘gestolen’, eigenlijk alles. Mijn föhn, mijn stijltang, mijn parfum, mijn scheermesje, mijn deodorant, mijn mascara, mijn lipgloss en ga zo maar door. En mocht ik het zelf willen gebruiken, dan kan de grote zoektocht beginnen, want denk maar niet dat ze het terug legt waar ze het gevonden heeft. En als je het dan eenmaal ergens op haar kamer hebt teruggevonden (meestal zonder dop als het van oorsprong wel een dop had) en je durft er iets over te zeggen, dan is de kans vrij groot dat je op je kop krijgt.

N°4

Gaat je niets aan

Waar je vroeger soms gek werd van het gekwebbel van je kinderen en de honderd vragen die ze per minuut stellen, praten ze nu niet of eigenlijk nauwelijks meer met je. Net voordat ze de deur uit lopen wil ik vragen waar ze dan precies heen gaan en met wie, maar krijg daar eigenlijk geen antwoord op. Ze mompelen iets onverstaanbaars en als ik met mijn oor naast haar mond ga staan, krijg ik antwoorden als ik vraag waar ze naar toe gaat en met wie van ‘ergens’ en ‘met mensen’. Je begrijpt dat ik daar echt heel veel wijzer van word, maar niet heus.

N°5

FALEND

Vroeger was ik de liefste, leukste, aardigste en knapste. Mijn kids wilden met me trouwen en beloofden plechtig nooooooit het ouderlijk huis te verlaten. Nu is alles, maar dan ook werkelijk alles wat ik doe ‘akward’, ‘random’, ‘falend’, ‘skir’ of weet ik ’t wat ik allemaal ben. Meezingen met een liedje is er niet meer bij, dan willen ze echt dat ik van de aardbodem verdwijn. Dansen is al helemaal uit den boze en iets vragen aan vriendjes of vriendinnetjes is verboden.

Gelukkig komt aan alles een einde en de fase van pubers is er vast en zeker een die ooit weer over gaat…. Zucht…